ΟΝΕΙΡΟΛΟΓΙΟ

Διάστημα πρώτο: άμαθο και αισιόδοξο έκανε φιγούρα με την προσωπογραφία στραμμένη προς τα έξω, όπως ακριβώς άρμοζε στη φρεσκάδα της νιότης του. Φιλοδοξούσε με τον ενθουσιασμό να έλξει ευκολότερα τη διάθεση και τους χρόνους της “όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ζωγράφος” στο καβαλέτο. Εκείνη κοιτούσε το σχέδιο απ’ εδώ, το τήραγ’ απ’ την άλλ’ -που λένε και στο χωριό- λίγο πιο κοντά και ολοένα πιο μακριά, έπιασε πράγματι να ασχοληθεί με κάποιες διορθώσεις και ύστερα το άφησε να ανεμοδέρνεται ανάμεσα σε κάτι καρέκλες με δαιδαλώδεις στοίβες ασιδέρωτων° και μιλάμε για πολύ αέρα στις κορυφές τους, όχι αστεία!  Η πινακίδα, με το χαρτί πάνω της σε μονιμότητα αγκιστρωμένο, καρτερούσε υπομονετικά την πυγμή που θα στρέψει την "όταν μεγαλώσω ΘΑ γίνω ζωγράφος" στην ολοκλήρωση του έργου που είχε ξεκινήσει, μα για μήνες παρέμενε τελικά σε αχρηστία. Έτσι το διαστημικό πρωτάκι μπαγιάτεψε στην εγκατάλειψη και ένα τριτοδεύτερο ακολούθησε τη σειρά διαδοχής. Η πινακίδα σε πλήρη ανάποδη περιστροφή σκέπαζε...

  Ένα νερόχρωμα (παλιό) στα γρήγορα για να συστηθώ, όχι και τόσο γρήγορα. ◇ Ζωγραφίζω γιατί μπροστά στο λευκό και άδειο τίποτα, ο κόσμος μετασχηματίζεται πρώτα εντός μου. Πότε επαγγελματικά, πότε για σπουδή και πότε από ανάγκη μου πιάνω τα χρώματα. ◇ Εκφράζω με εικόνες και γραπτά όσα νόημα αποκτούν σαν μπουν σε σειρά, με την ευχή να αγγίξουν την καρδιακή χορδή μιας χούφτας ανθρώπων που ίσως νιώθουμε τα πράγματα με έναν κοινό παλμό. ◇ Η Θεολογία ήταν η μεγάλη μου αγάπη που έγινε πτυχίο (ευχαριστώ κρίση πανικού λίγο πριν τις Πανελλαδικές) και ευλογία μου. Τα χνάρια της με οδήγησαν δίπλα σε άτομα στο φάσμα του αυτισμού, κυρίως με βαριά και μέτρια νοητική υστέρηση. Κάθε πλάσμα που συνάντησα έγινε εν τέλη "θεραπευτής" και καθρέφτης μου. ◇ Όταν αναζήτησα διαδρομές στις "εναλλακτικές" πρακτικές θρησκευμάτων της ανατολής, για να τις προσφέρω προσβάσιμα στους αυτιστικούς συνοδοιπόρους μου, βρέθηκα σε βάθη όπου ο βούρκος ήταν εξαιρετικά διαυγής. Αναδύθηκα, Δόξα τω Θεώ.  ◇ Η ζ...

Σας φανταζόμουν ακόμα και πριν σας συναντήσω να κατρακυλάτε στις παρυφές του λευκού παγωτού, να το γλείφετε απάτητο και αγγελάκια να σχηματίζετε με το κορμάκι σας. Ύστερα να τρέχετε με χιόνι κολλημένο στις άκρες του χαμόγελου και των βλεφαρίδων για να ζεστάνετε τα χέρια σας στο τζάκι, κι εγώ να προσπαθώ να σας πείσω ότι θα βγάλετε χιονίστρες αν παραμείνετε τόσο κοντά στη φωτιά. Μα τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, πώς αλλιώς παιδιά μου; ◇ Άραγε εσύ, που δυο ποταμούς δακρύων φόρεσες σήμερα στα μάτια σου, βρήκες μια ζεστασιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα σαν προσευχόσουν; Σε χάιδεψε η δροσερή αυγή στα πυρωμένα τσιμέντα της πόλης; Ζεστάθηκες κάτω απ’ τα καντήλια των Αγίων σε κάποιο παγωμένο βουνό; ΝΑΙ θα μου πεις, τα μάτια σου στο άκουσμα αφηγήσεων θεϊκής παρηγοριάς σε ακραίους καιρούς, σήμερα το μαρτύρησαν. Πόσα να στερήθηκες, πόσα κάθε μέρα να στερείσαι…  “Πρώτα τον Θεό θα λέτε”, την άκουσα να νουθετεί έναν μεγάλης ηλικίας κύριο, ως επανόρθωση κάποιων λεγόμενών του λίγο μετά το τέλο...

"Μπορώ; Πες μου σε παρακαλώ;". Πόσες φορές τόλμησα δίχως άδεια καμία, με μια ανεξέλεγκτη εγωπάθεια να πιαστώ απ' τα κλαριά σου, να κρεμαστώ χέρια πόδια και με μια κρυφή τάση κυριαρχίας να σκαρφαλώσω όσο ψηλότερα, λες και δεδομένα μου ανήκεις; Τις θυμάμαι εκείνες τις φορές, κάποια γρατζουνιά καλή θα άφηναν σαν ενθύμιο° κι ας έλεγα πως σ' αγαπώ. Αδυνατούσα να καταλάβω τι πήγε λάθος στην όψη του αίματος. Μα η εγωιστική παρόρμηση ήταν. Πάντα αυτή. - Μπορώ αυτή τη φορά; Μόνο τη συντροφιά σου θέλω. Καλημέρα.  (...) στη δεύτερη εισπνοή, πάντα στη δεύτερη, αγκαλιασμένοι τρυφερά, ελευθερωνόταν από τον φλοιό το καλημέρισμα και έσβηνε για λίγο, έστω για λίγο μόνο, τη φωτιά που κατάτρωγε την ψυχή. Ύστερα με άφηνες να ανέβω στα κλαριά σου και μου κρατούσες συντροφιά ενόσω μυστικά συνομιλούσες με γη και ουρανό. Εσύ ήσουν η γέφυρα. Εσύ το καταφύγιο και η μετάβαση.  Σιωπή.  Και τώρα;  Ι.Σ. (Ζωγραφιστό: Ακουαρέλα σε χαρτί εκ του φυσικού. Η παρέα μου κάπου στο Κουκάκι. Μια ανάσα ζωής ...

Κοπίδι σε λαδοπαστέλ ή... πώς το μετατραυματικό στρες ενεργοποιείται στη θέα της λεπίδας 15 χρόνια μετά από την ημέρα που πράγματι είδα εικόνες της ζωής μου να περνούν σαν ταινία στην οθόνη του νου, μέσα σε δευτερόλεπτα. Το κοπίδι, ένα εξαιρετικό εργαλείο στα παστέλ, μπορεί να φωτίσει τις λεπτομέρειες αφαιρώντας στρώμα χρώματος σε σημεία καίρια. Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή μαζί του στα μαθήματα ζωγραφικής, όπου ιεροτελεστικά πέρασε από τον δάσκαλό μας και σε εμάς η παράδοση να ακονίζουμε μολύβια και κάρβουνα με κοπίδι. Εκείνος εξαιρετικά επιδέξιος, φτιάχνει μύτες μολυβιού που τρυπάνε και εγώ, από την άλλη, σε κατάσταση επαναβίωσης τραυματικής εμπειρίας, ειδικά με το που το αγγίζω στα χέρια μου... Μια τέτοια (μεγαλύτερη) λεπίδα βρέθηκε στο πολύτιμο λαιμουδάκι μου, κάπου 22 χρονών, γυρνώντας ανέμελα μέρα μεσημέρι από τη δουλειά, κι ύστερα στον ώμο καθώς κοβόταν το λουρί της τσάντας. Πολλές φορές είχα σχεδιάσει την αντίδρασή μου μια τέτοια στιγμή, διότι ειδικά ως γυναίκα έπρεπε να κυκλοφορώ ...

  "Κλεφτή ματιά σε ζωγραφική που ξεκλέφτηκε. (Και μια αντανάκλαση που έκανε ροζ το χαρτί). Λίγο ακόμα και η ψυχή θα παραγκωνίζεται στριμωχτά ανάμεσα σε λεπτοδείκτες° λαχταρώντας τη ζωή, με λίγο Θεό ξεδίψασε." Θα μπορούσε να είναι ένα μικροδιήγημα (από τα όντως μικροδιηγήματα που είναι γνωστά και ως "ιστορίες μπονζάι", συνοπτικές και περιεκτικές ιστορίες), αλλά θέλω έναν τίτλο και λίγο αναρωτιέμαι: να μπονζάι ή να μην μπονζάι; Από πού ξεκλέβονται οι χρόνοι; Σε ποιο ψυχικό σταθμό κρατάμε καλάθια φυλαγμένα με στιγμές που θέλουμε να μας αφιερώσουμε για να φτιάξουμε αποθέματα αντιμετώπισης της πραγματικότητας; Πόση ζωή δαπανήσαμε άραγε σε χρόνο που ξοδεύτηκε σε πέριττα, στο χθες και το αύριο, λησμονώντας το χειροπιαστό μας “τώρα”; Και σε ποια πραγματικότητα αφιερώθηκαμε εν τέλη, την υλική ή την πνευματική; Και κάπως έτσι, τι τίτλο να βάλω σε ένα μικροδιήγημα που να εμπεριέχει όλα τα παραπάνω και να υπονοεί τις απαντήσεις;  Να που η κόκκινη αντανάκλαση έχει περισσότερα να...