Καβαλέτο σε τροχιά

Διάστημα πρώτο: άμαθο και αισιόδοξο έκανε φιγούρα με την προσωπογραφία στραμμένη προς τα έξω, όπως ακριβώς άρμοζε στη φρεσκάδα της νιότης του. Φιλοδοξούσε με τον ενθουσιασμό να έλξει ευκολότερα τη διάθεση και τους χρόνους της “όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ζωγράφος” στο καβαλέτο.

Εκείνη κοιτούσε το σχέδιο απ’ εδώ, το τήραγ’ απ’ την άλλ’ -που λένε και στο χωριό- λίγο πιο κοντά και ολοένα πιο μακριά, έπιασε πράγματι να ασχοληθεί με κάποιες διορθώσεις και ύστερα το άφησε να ανεμοδέρνεται ανάμεσα σε κάτι καρέκλες με δαιδαλώδεις στοίβες ασιδέρωτων° και μιλάμε για πολύ αέρα στις κορυφές τους, όχι αστεία! 

Η πινακίδα, με το χαρτί πάνω της σε μονιμότητα αγκιστρωμένο, καρτερούσε υπομονετικά την πυγμή που θα στρέψει την "όταν μεγαλώσω ΘΑ γίνω ζωγράφος" στην ολοκλήρωση του έργου που είχε ξεκινήσει, μα για μήνες παρέμενε τελικά σε αχρηστία.

Έτσι το διαστημικό πρωτάκι μπαγιάτεψε στην εγκατάλειψη και ένα τριτοδεύτερο ακολούθησε τη σειρά διαδοχής. Η πινακίδα σε πλήρη ανάποδη περιστροφή σκέπαζε πλέον την όψη του χαρτιού και τα βουνά αναδύονταν σε τοπικά κυμαινόμενα ύψη μεταξύ Ολύμπου και πόας. Το καβαλέτο ξεχαρβαλώθηκε για τα καλά και στο σχέδιο ανακαλύφθηκαν ίχνη ζωγραφικής παρεμβολής τρίχρονου. Κάκιστος οιωνός.

Παροντικός αριθμός διαστήματος; Άγνωστος.

Καβαλέτο σε τροχιά στοχοθέτησης τολμά ένα μικρό βήμα για την “όταν μεγαλώσω…μας έπεισες κουκλίτσα μου” και ένα μεγάλο βήμα για του δωματίου την κανονικότητα.

Ίσως και το πορτραίτο καταφέρει να ολοκληρωθεί. 

Πιθανότητες επιτυχίας: άγνωστες.

-Έσω έτοιμη!

-Όντως τώρα; 

-Πάρτε το 0, δεν ακούω καλά!

-Έτοιμη αλήθεια ΛΕΩ να ζωγραφΙΙΙιιιίσεις;;;

-...εν …ούω πά… το …δέν! τουτουτουτουτουτουτου.0

Σταμνίδου Ιωάννα

(κείμενο & φωτογραφία)