Κοπίδι σε λαδοπαστέλ και τραύμα

Κοπίδι σε λαδοπαστέλ ή... πώς το μετατραυματικό στρες ενεργοποιείται στη θέα της λεπίδας 15 χρόνια μετά από την ημέρα που πράγματι είδα εικόνες της ζωής μου να περνούν σαν ταινία στην οθόνη του νου, μέσα σε δευτερόλεπτα.

Το κοπίδι, ένα εξαιρετικό εργαλείο στα παστέλ, μπορεί να φωτίσει τις λεπτομέρειες αφαιρώντας στρώμα χρώματος σε σημεία καίρια. Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή μαζί του στα μαθήματα ζωγραφικής, όπου ιεροτελεστικά πέρασε από τον δάσκαλό μας και σε εμάς η παράδοση να ακονίζουμε μολύβια και κάρβουνα με κοπίδι. Εκείνος εξαιρετικά επιδέξιος, φτιάχνει μύτες μολυβιού που τρυπάνε και εγώ, από την άλλη, σε κατάσταση επαναβίωσης τραυματικής εμπειρίας, ειδικά με το που το αγγίζω στα χέρια μου...

Μια τέτοια (μεγαλύτερη) λεπίδα βρέθηκε στο πολύτιμο λαιμουδάκι μου, κάπου 22 χρονών, γυρνώντας ανέμελα μέρα μεσημέρι από τη δουλειά, κι ύστερα στον ώμο καθώς κοβόταν το λουρί της τσάντας. Πολλές φορές είχα σχεδιάσει την αντίδρασή μου μια τέτοια στιγμή, διότι ειδικά ως γυναίκα έπρεπε να κυκλοφορώ υποψιασμένη. 

Ένιωσα τον γοργό βηματισμό του πίσω μου, έφερα την τσάντα ώμου στην αγκαλιά με μια αυτόματη ταχυκαρδία και έκανα χώρο στο μικροσκοπικό πεζοδρόμιο για να δώσω ευκαιρία να περάσει αυτή η βιαστική αύρα. Αλλά δεν πέρασε. Οποιαδήποτε αντίδραση, πάντα γενναία, ήταν αδύνατον να ενεργοποιηθεί εκείνη τη στιγμή καθώς ο εγκέφαλος μπήκε σε λειτουργία επιβίωσης: πάγωσα.

Ταυτόχρονα με το ορθάνοιχτο τράυμα μια τρομερή συγκίνηση ήταν εκεί στο εργαστήρι, στο παρόν μου, γιατί χάρη στην αγαπημένη μου ζωγραφική αυτό το υπέροχο εργαλείο είχε την ευκαιρία να συστηθεί εκ νέου και να καταγραφεί με μια νέα συναισθηματική χροιά.

Ξεκίνησα να προσπαθώ να κόψω γύρω-γύρω-όλοι (που λέει κι η κόρη μου) το μολύβι. Δάκρυα; Εδώ. Μάσκα covid, εδώ κι αυτή. Νταξ το είχα καμουφλάρει το κλαμματάκι κρυμμένη πίσω της... τι να εξηγώ. Συνάμα εξυπηρετούσε και έναν επιπλέον σημαντικό σκοπό η σιχαμένη μάσκα: η αγοραφοβία μου που είχε αφρατέψει σαν κληροδότημα της κλοπής (πεταγόμουν κι από το θρόισμα των φύλλων πίσω μου), ενώ είχε οπισθοχωρήσει με αρκετή δουλειά μέσα στα χρόνια, στην κόβιντ εποχή φούντωσε ξανά αφού το πλήθος έγινε συνώνυμο... κινδύνου! Η μάσκα διατηρούσε την ψευδαίσθηση διατήρησης μια ατομικότητας με την παράδοξη πεποίθηση “ο αέρας που αναπνέω είναι μόνο δικός μου, δεν θα μου τον κλέψει κανείς” 😑😬. Με μάσκα. Καραντίνες. Κόβιντ. Άβυσσος η διαταραχούλα! Πίσω της πάντα πνιγόμουν εν τω μεταξύ, γιατί ο αέρας ήταν συλλογικά κλεμμένος έτσι κι αλλιώς, και παράλληλα ένιωθα ασφαλής στα πλαίσια της αγοραφοβίας μου όμως.

Τώρα ήρθε η ώρα να αγοράσω ένα νέο κοπιδάκι, γιατί το συγκεκριμένο δεν κόβει ούτε βαμβάκι μετά από τόσα μολύβια που πετσόκοψα μαζί του. Το αγαπώ! Τα πλήθη, δεν ξέρω πόσο τα αγαπώ βέβαια. 

Υ.γ. Πρόσφατα σε κάποια ανάρτηση της αστυνομίας με φωτογραφίες συλληφθέντων για κλοπές, κοίταξα μήπως τον αναγνωρίσω πουθενά, όπως κάθε φορά αυτόματα πράττω μέσα στα χρόνια. Υπήρχε κάποιος που του έμοιαζε. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν όντως αυτός, αλλά τα μάτια του είχαν κάτι που με συγκίνησαν. Εύχομαι να είναι καλά εκείνος, η ψυχούλα του. Η ματιά αυτή στάθηκε αφορμή να πιάσω ξανά τα χρώματα αυτόν τον καιρό.

Ι.Σ.