Άγιος Δημήτριος

-



Η ευτυχία ξεχείλιζε. Πήρα φόρα και με μια βουτιά καρδιάς πήδηξα στη θάλασσα φωνάζοντας "Σε ευχαριστώ Άγιε Δημήτριε!!!". Ο Άγιος σαν ευθύς αμέσως να απάντησε, χάρισε μια βαθιά γρατζουνιά στο πόδι μου από την πέτρα. Αδύνατον να συνδέσω πώς κάτι λάθος συνέβαινε, κι αυτή η γρατζουνιά παραμένει ακόμα και τώρα 7-8 χρόνια μετά. 

Βρισκόμασταν σε εντατικό τετραήμερο απομόνωσης για εμβάθυνση στη διδασκαλία της γι0γκα, στα πλαίσια μιας μεγάλης εκπαίδευσης. Ο δάσκαλος που είχα, εκείνες τις μέρες μας είπε να μην παίρνουμε μεγάλες αποφάσεις όσο καιρό βρισκόμαστε στο εκπαιδευτικό. Δεν με πρόλαβε. Ένα πελώριο τατουάζ υπέγραψε σαν συμβόλαιο τη δέσμευση και την αφοσίωση που έδειχνα ως γι0γκι στις πρακτικές του Ινδουισμού.

Το χωριό που μας φιλοξενούσε "Άγιος Δημήτριος". Το προσκύνημα και η προσευχή για να ξεκινήσω τις σπουδές μου στη Θεολογία πολλά χρόνια πίσω, στον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης. Τον άντρα μου σε ένα άλλο μέρος "Άγιο Δημήτριο" τον είχα γνωρίσει. 

"Τώρα που του λέω ένα τόσο μεγάλο ευχαριστώ, μένω με τόσο αίμα να κυλάει; Γιατί; Τι κακό να υπάρχει;". Αδύνατον να δω καθαρά αφού όλα καθρεφτίζονταν παραμορφωμένα. Κι όμως ο Άγιος φώτιζε και αυτός τα βήματά μου όπως το είχα ζητήσει 18 χρονών. Όπως ζητούσα από Χριστό και Αγίους μέσα στις τόσες πρακτικές μου στο χαλί και στους δι@λογισμούς, για να αισθανθώ ασφάλεια, καθώς κάτι πήγαινε πολύ, πολύ λάθος εκείνες τις ώρες.

(Συνεχίζεται)

◇ 

Φωτογραφία με κοριτσάκι ζωγραφισμένο από το κοριτσάκι μου πιο δίπλα από τη γρατζουνιά. Χέρια ορθάνοιχτα σαν αυτά που αγαπώ να φτιάχνω, έτοιμα να αγκαλιάσουν ουρανούς. Θυμήθηκα πως ήθελα να το κάνω τατουάζ το σχεδιάκι της. Ίσως βρω τρόπο με τις ζωγραφιές των παιδιών μου να καλύψω κάποτε το λάθος μελάνι στο σώμα.





Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κοπίδι σε λαδοπαστέλ και τραύμα

-
Εικόνα
Κοπίδι σε λαδοπαστέλ ή... πώς το μετατραυματικό στρες ενεργοποιείται στη θέα της λεπίδας 15 χρόνια μετά από την ημέρα που πράγματι είδα εικόνες της ζωής μου να περνούν σαν ταινία στην οθόνη του νου, μέσα σε δευτερόλεπτα. Το κοπίδι, ένα εξαιρετικό εργαλείο στα παστέλ, μπορεί να φωτίσει τις λεπτομέρειες αφαιρώντας στρώμα χρώματος σε σημεία καίρια. Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή μαζί του στα μαθήματα ζωγραφικής, όπου ιεροτελεστικά πέρασε από τον δάσκαλό μας και σε εμάς η παράδοση να ακονίζουμε μολύβια και κάρβουνα με κοπίδι. Εκείνος εξαιρετικά επιδέξιος, φτιάχνει μύτες μολυβιού που τρυπάνε και εγώ, από την άλλη, σε κατάσταση επαναβίωσης τραυματικής εμπειρίας, ειδικά με το που το αγγίζω στα χέρια μου... Μια τέτοια (μεγαλύτερη) λεπίδα βρέθηκε στο πολύτιμο λαιμουδάκι μου, κάπου 22 χρονών, γυρνώντας ανέμελα μέρα μεσημέρι από τη δουλειά, κι ύστερα στον ώμο καθώς κοβόταν το λουρί της τσάντας. Πολλές φορές είχα σχεδιάσει την αντίδρασή μου μια τέτοια στιγμή, διότι ειδικά ως γυναίκα έπρεπε να κυκλοφορώ ...
Διαβάστε »

Η Αμυγδαλιά: Τέμπη 2023

-
Εικόνα
    " Ω γλυκί μου έαρ" ( Ακρυλικά χρώματα σε πανί 2023, Ι.Σ.)       "Κι ήμουν κάτω από μία 'μυγδαλιά με νούμερο 24 παπούτσι. Χορτάρια και λουλούδια εξαιρετικά μικροσκοπικά κάλυπταν το χώμα που άνοιξη μύριζε. Μα το παπούτσι, απάτητο ακόμα, ήταν τόσο λευκό που ανάμεσα σε εκείνο το πράσινο "χτυπούσε" στο μάτι περισσότερο από τα σκόρπια άνθη της. Ριχνόταν κάπου μακριά και πάλι πίσω ερχόταν, δίχως στάλα λερώματος, υπέρμετρης φροντίδας καύχημα! Καθισμένη κάτω από τον ίσκιο της η βάβω, με το χέρι γραμμένο από χαρές και λύπες στην κάθε ζάρα του, εμφανιζόταν μαζί με το παπούτσι κι ύστερα κατηφόριζε, δύο βήματα δικά της κόσμος ολόκληρος δικός μου, πάλι πίσω να το φέρει. Κι ήταν η τόση ομορφιά τριγύρω μια πραγματικότητα! Ξάφνου, ήμουν κι εγώ μια πραγματική! Ζωής ξύπνημα, υπάρχω! " Άνθος, 2/3/2023   Το δεντράκι της γειτονιάς στην Αθήνα περίμενε να φτάσει η άνοιξη του 2023, Φλεβάρη μήνα, όμοια με εκείνη την αμυγδαλιά του παρελθόντος. Μα η άνοιξη του 2023 ΔΕΝ ΗΡΘΕ Π...
Διαβάστε »